به نام خدا

 چراغانی ... 

چراغی در دلم روشن شده است که خیلی از تاریکی ها را فراری داده و حالا دیگر صدایم راباز کرده تا بتوانم حرف بزنم . بگویم که اگه دل رابه دریای معرفت صاحب امشب بدهی،دیگر هیچوقت تاریکی راهی برای نفوذدر آنپیدا نمی کند.بگویم که دوست من مراقب باش تا مثل خیلی ها نشوی ، مثلِ خود من ، مثل آنهایی که می گویند منتظر آمدن یک منجی برای تحقق وعده عدالت هستند اما از عدالت فرارمی کنند.آن هایی که میگویند منتظر پاکی زمینند اما در زمین فساد می کنند . آنهایی که می گویند برای آمدن منجی واصلاح مردم شب و روز دعا می کنند اما در همه شب و روز به پیچیدن نسخه های کور کننده برای مردم مشغولند .آنهایی که اصلاً نمی داند انتظار یعنی چه و دم از منتظر بودن می زنند .

دوست من ؛ اگر می خواهیم خیابان های شهر را به بهانه تولد یک منجی چراغانی کنیم تا همه شادباشند،مقدماتی دارد. مقدماتی که همچون مقدمه واجب وجوبش مسلم است .اگر قراراست که منتظر باشیم و ببینیم آن منجی را، بیایید اول درد چَشم دل را دوا کنیم که مبادا کوردل باشیم و نبینیم انوارِآن جمال را که همه خوبی های عالم درآن جمع است.اگر قراراست که صدایش کنیم،بیایید،اول  حنجره هایی که از آن صداهای گوش خراشِ آزاردهنده مردم خارج    می شود را درمان کنیم . زبانی که بیماراست و مردم را آزار می دهد نمی تواند نامی نیک را بر خودجاری کند .اگرقراراست با زبان نامی را که به نیکی یاد می شود ببریم بیایید پاک کنیم آن را از آلودگی ها .

فکر بیماری که قبل از هر خوبی ،بدی و کجی وناراستی درآن راه پیدا می کند،ذهن آلوده ای که پر از نفاق و ریا و کینه و هزاررنگی ست ودستی که هرگز، دست نیازمندی را از روی اخلاص وصدق نیت یاری نکرده وگره ای نگشوده و زبانی که جز به سرزنش و ملامت و غیبت و تهمت و استهزاء باز نشده، متعلق به ماست .مایی که دم از انتظار می زنیم . این هایی که برایتان می گویم نه شعارست  و نه دکلمه . این ها واقعیت ها من و توست . این ها درد های من توست . این ها بیماری های من وتوست که حالا یه شهر که نه یک دنیا رابه خود آلوده کرده ، چرا که مردم ،خودِ من و تو هستیم .حالا می فهمید دردهایی که قبل ترها برایتان گفتم چه بوده که نمی گذاشت تا بتوانم چراغی را دراین ایام روشن کنم و بگویم که من هم شادم . آخر واقعیت این است که پرازغمم . غم خودم از درد خودم و غم مردم از درد مردم وغم زمانه ازدردِ زمانه . حالا با نوری که امشب روشن کرده این دل را ؛ زبان باز کردم و می ترسم که این زبان باز هم کار دست این دل بدهد وظلمات بشود بازهم وجودم مثل همه ی این سالها . 

عزیزم ؛ اگر می خواهیم منتظر باشیم باید ننشینیم.این انتظار سکون ندارد، بلکه همه اش حرکت است، درست مثل آن طالب علم که درانتظارنمره ی قبولیست و اگر لای کتاب راباز نکرده باشد قطعا رفوزه خواهدشدواگرتلاش کند، نتیجه یِ انتظارش، نیزقبولی خواهد بود .دراین انتظار،اول باید برای ساختن خودمان حرکت کنیم تادردهایی که گفتم درمان بشود، که اگر این انتظار، سازنده نباشد مثال آب راکدی ست که بو می گیرد و همه را آزار می دهد . اگر منتظر یک مصلح هستیم باید صلاح را از فساد بشناسیم و باید بدانیم فرق میان آنها را،آن وقت است که خوب می فهمیم نمی شود بدون اصلاح خود در انتظار اصلاح یک جامعه باشیم و بدون اصلاح یک جامعه نمی توانیم منتظر یک مصلح باشیم .آن وقت است که رنگین کمانی در دل روشن می شود تا چراغانی کند تمام روح را و تازه معنی شادی و سرور را می فهمیم .حالا برخیر،به بهانه امشب که خیابان های شهر را چراغانی کرده اند،آب و جاروبی برداریم و درون کوچه پس  کوچه های دل را غبارروبی کنیم تا چشم دل از کدورت پاک شود و گوش دل بهتر صدای حقیقت رایشنود وبهایی کسب کند به این بهانه . آن وقت است که  خواهیم دانست : منتظران مصلح ، خود باید صالح باشند . بنده ی کمترین -