به نام خدا 

خدایا شب های پر ستاره ای را در پیش رویم قرارداده ای اما چگونه به آسمان عشقت نگاهی بیاندازم، در حالی که چشم هایم آلوده به گناه است و تیرگی آن را در برگرفته و چشم باطنم در گیرو دار دنیا به خود اشتغالی بسنده کرده و اینک جز شرمساری از آنچه بازگو خواهم کرد هیچ ندارد.بار پروردگارا روزها را به فکر تهیه ی نانی و آذوقه ای هستم تا شب ها را سیر بخوابم که  مباد ، گرسنگی آزارم دهدو شب ها از مستی سیری سرخوش زندگانی خود هستم.گاه سیرم و سنگین که این تابِ عبادتِ درگاهت را برنمی تابد و گاه رنجورم و ناتوان که رمقی در وصالت برایم باقی نمی گذارد.خداوندا سفره ام را رنگین می کنم تا نباشد، فرزندانم اندکی آزرده شوند و حال آنکه در همسایگی ام و یا چند در آن طرف تر کودکانی خسته و شاید گرسنه ، ای بسا در بی پدری و یا در بی رونقی با سفره هایی خالی در مقابل.پیره زنانی تنها و پیرمردانی رنجورویا خانواده ای بی پناه ونا آرامند و من چه می دانم که آنها چگونه روزگار می گذرانند.گاه به بهانه دلمشغولی هایم و گاه به بهانه آبرویم که مباد درتیررس گزند زبان کلفت گویان قرارگیرد ، از نزدیک شدن به آنها می هراسم و اگر راستش را بگویم ،بسیاری اوقات اصلا به یاد آنها نیستم.عزیزم،شکم وقدرت و دنیا و دنیا و دنیا همه چیزم شده.بهانه یِ آبرو مرا از وظایفم دور کرده.بهانه یِ وظیفه مرا از تکالیفم باز داشته.بهانه یِ اعتماد مرا از توکل به دور ساخته.بهانه یِ دینداری،مرا از تو دور ساخته و بهانه یِ اتکا به کردار نیک ، مرا در زمره یِ بی عملان قرارداده و می ترسم که بهانه یِ ترس از دوزخ،قرب به جنت را از من باز بستاند که هرچه کرده ام به بهانه ای بوده است و نه به بهایی!چه شرمگینم که ماه مختص عبادتت را به اطاعت از نفس و کام می گذرانم.چه قدرپریشان می شوم آنگاه که در این ایام دلمشغولی هایم همان دغدغه های نان و آب است و بهایم ،همان بهانه های همیشگی ام و نه انگار که این شبها ستاره باران است آسمان شهر عشق!

به نام خدا

کاش آدم ها خودمانی بودند ، کاش همه یِ چیزها را برای خودمان نمی خواستیم، کاش می دانستیم که عمر سفر چقدر کوتاه است ، کاش می دانستیم که می گذاریم ومی رویم ، کاش دل هایمان برای هم می تپید . برای آنهایی که در خانه نانی برای خوردن ندارند . برای آنهایی که آرزوی دست نوازش گر پدر و صدای لطیف مادر در لالایی های شبانه رویای شیرینی است که هرگز به حقیقت نمی پیوندد .کاش به جای دین زدگی دین دار بودیم و به جای مردم زدگی مردم دار . کاش شعارها خاتمه می یافت و فصل عمل آغاز می شد ، کاش گوشی شنوا داشتیم که صدای پیامبر که درود خدا براو و خاندانش باد،آن را نوازش می داد:آنچه را که بر خود می پسندی بر دیگران هم بپسندکاش این همه دروغ گویی نبود. کاش سیاست نبود. کاش صداقت بر سیاست حاکمیت می کرد . آنوقت دیگر برای مصلحت دروغ نمی گفتیم تا این همه دل های مردمانمان غبار آلوده باشد و نان های شان دروغ آلوده .راستی گفتم غبار ، این روزها در شهر ها غبار همه جا را گرفته ، دور دست ها و دربعضی جاها، حتی نزدیک ها هم به خوبی معلوم نیست . دررادیو گفتند که شهرداری به مردم ماسک رایگان می دهد تا مبادا نفسشان غبار آلود بشود . گفتند که حالا درمانگاه های شهرداری آدم ها را رایگان ویزیت می کنند . پلیس ها آمدند توی رادیو و تلویزیون به مردم گفتند که از شهر ها بیرون بروند ، بروند شمال و جاهایی که هوا خوب است تا مبادا مریض بشوند .چقدر همه مهربان شده اند این روزها با هم . کاش می دانستیم که سال هاست غبار جدایی از هم دل هامان را گرفته ، غبار آلودگی به گناه چشم هایمان را خاکستری کرده ، سالهاست که همه جا را خاکستری می بینیم ، سالهاست که در آلودگی نفس می کشیم وریه جانمان مملو از غبار دروغ و نفرت و دورنگی شده . سالهاست آنچه می گوییم و آنچه باور داریم با هم فرق می کنند و میان آن دو را هاله ای از غبار گرفته .کاش برای همیشه مهربان می ماندیم وبه هم فکر می کردیم . کاش مثل بچه ها بودیم تا فراموش کنیم بدی های همدیگر را و کاش بزرگ می شدیم تا این همه از هم بهانه نگیریم . کاش فرق دوست و دشمن را می دانستیم ونه اصلا کاش معنی دوستی و دشمنی را می دانستیم ، کاش شب هامان زود صبح شود . و نه دیر است که تاریک ترین زمان شب آغاز صبح سپید است .