به نام خدا

 این روزهای بی بدیل آخر ماه شعبان را قدر بدانیم. این شبها شاید دوباره  تکرار نشود و رمضان دیگری برای هر کدام از ما وجود نداشته باشد تا بتوانیم خود را آماده میهمانی خدا کنیم .برایم جالب ست که در همین روزها دوستانی را  سراغ دارم که به بهانه عروسی و میهمانیِ خیلی از اقوام و دوستان ، مدت هاست که در فکر بودنه اند و برنامه ریزی می کردندکه چه بپوشند و چگونه بروند و... اما این روزها با این که یک میهمانی بزرگ در پیش است و صاحب ضیافت هم فقط و فقط برای خوشحالیه دلِ میهمان ها جشن به راه انداخته ،کم تر کسی پیدا میشود که خوشحال باشد یا برنامه ریزی کند که مبادا با ریخت نامناسب و لباس نامرتب در این میهمانی حاضر شود. تازه برعکس ، یکی می گوید: ای بابا بازم ماه رمضون شد.آن دیگری: ای وای چقدر روزها بلنده !!! .آن یکی : حوصله دارن ها،یه چیزی گفتن حالا هزار و چهار صد سال پیش ؟!! یکی دکتر می شود و توصیه های پزشکی می کند ،یکی عالِم می شودو از راه های فرار برایت حرف می زند . رساله ها کلی مشتری پیدا می کنند، مشتری هایی که هر کدام دنبال یک راه فرار می گردند.خنده دارست که همین مردم برای شرکت در میهمانی هایی که برای دلِ صاحب خانه برگزار می شود کلی تدارک می بینند! مشکل این جاست که درباورمان نمی گنجد، رمضان میهمانی بزرگ الهی ست  و خداوند همه برکات را برای بندگانش ، مهیا کرده است.حالا از من می شنوی،بلند شو و در قاب آیینه دلت نگاه کن وببین برای پیوستن به این ضیافت زیبایی یا زشت؟ برو ودر گنجه ی پوشش هایی که خدا برایت درتمام این سالها مهیا کرده و ببین پوششی داری که بتواند بدی هایت را بپوشاندتا در این میهمانی انگشت نما نشوی ؟ ببین چه داری که چشم روشنی و پیشکشی باشد برای صاحب ضیافت ؟ ببین با چه وسیله ای باید رفت تا به این جشن رسید و چشم دلی از عزا درآورد؟این شبها فرصت داریم تا خود را مهیا کنیم و سر ورویی صفا دهیم بلکه میهمانش بشویم و از سفره ای که مهیا کرده ست،نانی برداریم و آبی بنوشیم تابرای همیشه ی دنیاوآخرت سیر و سیراب بمانیم . آمین