به نام خدا
آهای ... ، ... سلام
آهای بوی عشق ... سلام
آهای نازنین ... چه خوب شد که باز هم افتخار دادی و کارت دعوت فرستادی.
با این که دفعه قبل مهمون خوبی برات نبودم و کلی مزاحمت ایجاد کردم، حالا بزرگی کردی که قابل دونستی ...
مهربون من ... این مهمون، دست خالی اومده . بضاعتی نداره . چیزی با خودش نداشته که بیاره . راستش هر چه گشت، هیچ قابل عرضه ای برای پیشکش پیدا نکرد .
راستش ، یه عالمه خجالت با خودم آوردم . راستش ، کوله باری هم دارم که سنگینی می کنه روی این دوش ناتوان . میدونی ، این بارِ سنگین ، خرت وپرت های جمع شده توی این سال هاست که از روی خونه به دوشی همراه می کشم با خودم .
حالا انگار دنیا،توی این روزها به من رو کرده ولی چه فایده که چشمام دیگه دیدش رو از دست داده...
.........
آهای پسر چی می گی این همه غُرمی زنی ، ناله می کُنی ،سوخته میکّنی. انگار نمی دونی صاحب خونه کیه و کجا دعوتی ؟ انگار حواست مثلِ همیشه پی دنیاست . انگار نمی خوای آدم بشی ،انگار نمی خوای حالا که سر این سفره می شینی لااقل یه شکم سیر بخوری تا بتونی دووم بیاری، انگار نمی خوای هرچی که نداری کسب کنی و هرچی که درای در عوض بدی .
آره جونم ... این مهمونی خاصیتی داره که هیچ ضیافتی تو دنیا مثله اون نیست . اینجا همه بدی رو ازت می گیرن و همه خوبی ها رو بهت می دن در عوض اون ،به شرطی که الاقل بلد باشی دل صاحب سفره رو به دست بیاری ...
تازه می دونی ؟ حتی اگه سر سفره کرمش هم نشینی غذا می فرسته در خونه ات ... !! فکر کردی این صاحب خونه از جنس ماهاست ... شیش تا مامور بذاره دم در نکنه یکی اضافی غذا بگیره یا زیادی و عوضی بیاد تو مهمونی ...؟ نه عزیز دلم ... نه اینجا جای دیگری ست ... سفره ،سفره یِ دیگری ست ... صاحب کرم،کریمترینه ، بزرگترینه،مهربون ترینه ، عزیز ترینه ، بخشنده ترینه...
اوه... حالا فهمیدم ... حالا ...باید ...بگم
آهای اهالی شهر رمضان سلام...
آهای همه ی ِخوبی ها سلام...
سلام به تو خدای مهربونم ... سلام به تو بهترینم ...ازت متشکرم که من رو راه دادی ...یا نه ،متشکرم که به من باز هم فرصت دادی ... فرصتی که شاید دیگه هیچ وقت نداشته باشم...
...من اومدم خدا جون ... سلام
