به نام خدا
مثنوی نیک بینی را تقدیم می کنم به اهالی اندیشه و خیر،عابدان وزاهدان طریق حقیقت که درمیان مردم به گمنامی سپری می کنندوبرکت وجودشان بهانه ی حیات و روزی مان شده.باشد که دیده ما نیز بینا شود.ان شاء الله .
یکی گفت گشتم دراین شهر زشت که شاید بجویم دری از بهشت
به هرکوچه ای سر زدم یار نیست دگر پس در این خانه ام کار نیست همان به که از شهرتش برکنار به کوهی نشینم شوم یارِ غار به صد بارک الله وَ ده مرحبا شدم عازم و عابد در خفا
به عُزلت پناهنده گشتم دمی
که شاید گشاید زقلبم غمی خیالم زمردم چو آسوده گشت کمی دل به دریا نداده گذشت درآن حال، عُزلت نمودم پدید نهیب آمدم همچو رعدی شدید که ای بی نوا عُزلتت کار، چیست
نِگَر دربیابان، کَست یار،کیست درآن شهر پررونقُ چشم وچار کسی هست باشد چنینش دچار ؟ مگرجنس تو جُز بنی آدم است چنین حالتی کِی که از آدم است تو از بی خیالی نِه ای دردمند خیالت روان کرده اینگونه چند همان بِه که جایت دهی برشغال دراین کوه بی رونق بی جمال گذشتن زِ زشتی نکو دیدن است دل از این تباهی و غم چیدن است
برو مردمِ دیده ات بازکن نه ازچشم سر،کزدل آغاز کن به نیکی ببین آنچه درخلق هست بدی را رها کن به هرجا که هستخروشش چنان در دل آثار کردکه دشمن خجل،ترک آن غار کرد
ازآن پس دگر قسمتم شهر شد نگاهم به هر زشتی اش قهر شد به هرکوچه ای سرزدم باز بود تو گویی که تقدیرم از راز بود چونان چشمم اندرجهان باز شد که اشکم برون ،شادی آغاز شد میان سیاهی و دود و غبار عجب پربُوَد نیکی بیشمار !
نکو بین که جنسش زاندیشه است مثالش چونان ساقه و ریشه است چنین شد که منصور نظمش نمود سیاهی عدم شد ، سپیدی وجود کرمان - دوم اسفندماه یکهزاروسیصدونود. بنده کمترین -
نوشته شده در چهارشنبه 90/12/3ساعت 7:0 عصر توسط عدالت جویان نسل بیدار
نظرات دیگران()
لیست کل یادداشت های این وبلاگ
