به نام خدا
غم دوران....
دوست من ،سایه یِ دیوارُ دیدی ؟
آدمای خوابُ و بیدارُ دیدی ؟
شده طولِ روز بِری قهوه خونه ؟
مردمِ بی قیدُ و بی عارُ دیدی ؟
میدونی کج زبونی چه دَردیه ؟
بَرّه یِ نیش زده یِ مارُ دیدی ؟
بودهِ با دروغ گو روبرو بشی ؟
برقِ چشمایِ پُر اَز نارُ دیدی ؟
زیر لب تا بِه حالا غُر نَزدی ؟
سختیِ کوچه یِ شیب دارُ دیدی ؟
از خودت شده بپرسی من کی ام ؟
عکسِ توی قاب مینارُو دیدی ؟
روزایِ بچگی هات رو یادته ؟
چهره یِ خوشحال ُو غمدارُدیدی ؟
رفتی تا حالا ،تو کویِ بی کَسی ؟
آدمِ بی کَسُ و بی یارُدیدی ؟
میدونی فقیر کیه ، چه جوریه ؟
بابایِ رفته، زیرِ بارُ دیدی ؟
واسه یِ یه لقمه نون، چونه زدی ؟
زردیِ چهره یِ بیمارُ دیدی ؟
شُد ، بِپُرسی از خودت یَتیم کیه ؟
خونه یِ تبدارُو نمدارُ دیدی ؟
مثلِ بعضی می تونی نون نخوری ؟
پدرِ قرض دارُ و بیکارُ دیدی ؟
می دونی ،وقت نداری ،خوبی کنی ؟
دستِ کوتاهِ زِ دنیارُو دیدی ؟
از تعجب نکنه شاخ بیاری ....!!!!
تبِ دینداری ،تو اخبارُ دیدی ...
مثلِ منصور، شده ساکت بشینی ؟!!!
این همه ،دردِ تو این دارُ دیدی ....
ای بابا ،خسته شدی عزیز من
شعرِ پُر غُصّه یِ اینبارُ دیدی
امیرمنصور معزی -نهم شهریوریکهزاروسیصدو هشتادوهشت
